Ellie, het vergeten vleeskuikenmoederdier

Mijn naam is Ellie en ik ben moeder van vele kuikens, van zo’n 140 om precies te zijn. Het liefst van al zou ik mijn eitjes zelf uitgebroed hebben en mijn kuikentjes lekker onder mijn vleugels groot laten worden. Mijn hart doet pijn als ik denk aan al mijn baby’s die ik nooit kon warm houden onder mijn vleugels. Elk ei dat ik ooit gelegd heb werd van me weggenomen en naar broeierijen gebracht. Mijn kuikentjes werden geboren in grote broedkasten. Ze zochten me toen ze piepend uit hun ei kropen. Na zes tot zeven weken in een stal zonder daglicht werden ze naar het slachthuis gebracht en stierven een trieste dood toen hun keel werd overgesneden. Hun versneden lichamen lagen in de winkelrekken met labels als ‘kipfilet’, ‘kluiven’ en ‘vleugeltjes’.

Net als mijn kuikentjes werd ik geboren in een broedkast zonder mijn moeder en zat mijn hele leven opgesloten in een stal zonder daglicht. Mijn leven als moeder zag er alleen net iets anders uit:

De eerste 20 weken van mijn leven bracht ik door in een opfokstal, erna werd ik naar een andere stal gebracht die ik met tienduizenden andere moeders deelde. Er liepen ook enkele hanen rond, die ervoor zorgden dat we bevruchte eieren zouden leggen. Om onze eieren te leggen konden we nestboxen gebruiken. Die waren niet zo comfortabel en soms was er geen plek in de boxen als ik dringend een ei moest leggen of raakte ik niet door de massa hennen en hanen heen. Dan moest ik mijn ei noodgedwongen leggen waar ik stond.

Onze lichamen zijn zwaar en we hebben allemaal overgewicht. Om ervoor te zorgen dat we niet na enkele weken al door onze poten zouden zakken, werd voedsel beperkt in de stal. Soms had veel ik honger, dan probeerde ik eten te vinden maar bleven alle voederbakjes leeg.

We leefden al die tijd op onze eigen uitwerpselen, want onze stal werd nooit gepoetst. De ammoniak uit onze mest brandde onze borstveren gedeeltelijk weg. De lucht in de stal was zo vervuild door het stof dat uit onze veren en verdroogde uitwerpselen komt, dat elke hap naar lucht onze keel vol stof deed zitten. Sommigen van ons stierven al een vroegtijdige dood in de stallen, omdat we geen individuele medische verzorging kregen.

We zaten op elkaar gepropt en konden amper onze vleugels strekken. Door de wrijving gingen onze mooie witte veren stuk en uit frustratie pikten we onszelf en elkaar kaal. Ons leven in de stal was zwaar.

Mijn gezicht is helemaal gezwollen en ik voel me moe. Ik ben nu 60 weken oud en zit al uren in de vrachtwagen richting slachthuis. Het is de eerste en laatste keer dat ik de warme zon en frisse buitenlucht kan voelen. Al bijna 24 uur lang heb ik niet gegeten of gedronken: mijn keel is droog en mijn kropje is leeg. Ik heb het te warm, hijg met mijn bek open en probeer mijn vleugels te openen om mijn lichaam af te koelen. Er zitten teveel andere moeders in de transportbox om mijn vleugels te openen. Ik voel mijn lichaam steeds warmer worden en voel me duizelig en bang. Het enige waar ik aan kan denken, zijn de kuikentjes die ik nooit kon onder mijn vleugels kon houden…

De enige manier om moeders zoals Ellie te redden en deze gruwelindustrie te stoppen is ervoor kiezen om plantaardig te eten.

Animal Rights helpt je graag op weg met tips voor het vervangen van kippenvlees en toont je hoe je ei makkelijk kan vervangen.