Inhoud
Rosa reist naar het onbekende
Ik ben Rosa en ik ben nog maar net 6 maanden jong. Mijn moeder heb ik al maanden niet meer gezien. Terwijl mijn broertjes, zusjes en ik in een ander hok zijn geplaatst, zorgt mijn moeder al weer voor haar volgende kinderen. Het is een eindeloze cirkel vol verdriet.
Ik heb het gevoel dat ik al 10 verschrikkelijke levens doorgelopen heb. Met alle ellende die ik heb ondergaan en heb gezien. Dit wens je jouw ergste vijand nog niet toe. In deze 6 maanden heb ik ook al veel van mijn familieleden zien verdwijnen en nooit meer terug zien komen. Wie weet waar ze heen gaan?
Vandaag voelt als een vreemde dag. Er heerst weer onrust in de stal. Er komen mensen binnen. Plotseling, zonder waarschuwing, moeten we eruit. Ik ben zo bang. Ik heb nog nooit iets anders gezien dan dit hok. We worden door de gangen heen gejaagd. Het gaat de mensen allemaal te traag. Ze reageren woedend op ons. "Achterlijk varken, loop door! Denk je dat ik niks anders te doen heb dan dit!"
Met geweld
We worden met geweld een vrachtwagen opgejaagd. Wie twijfelt wordt geslagen met stokken of geschopt. Mijn broertje heeft een gebroken poot. Hij kan amper staan, maar ze slaan hem net zo lang tot hij strompelend naar boven gaat.
Mijn zusje heeft een diepe wond op haar buik. Ze is zo zwak en kan niet lopen, maar ze trekken haar hardhandig bij haar oren tot ze mee gaat. Waarom zijn mensen altijd zo wreed tegen ons?
Daar gaan we
De vrachtwagen start. We zitten opgepropt in een stalen constructie. We voelen het harde metaal onder onze voeten. En daar is het dan: licht! Ik heb dit nog nooit eerder gezien! Het doet zelfs pijn aan mijn ogen. Zo fel als de zon is. En ook zo warm. Het was in de stal al ondraaglijk warm, maar in deze metalen truck warmt het nog sneller op.
Maar ik ruik ook geuren. Geuren die ik nog nooit geroken heb! Gras, wind, zon. Heel even dacht ik: misschien gaan we eindelijk naar buiten. Naar een plek waar we kunnen rennen en met onze neus lekker wroeten in de modder.
Ondraaglijk heet
We komen aan bij een plek waar het ruikt naar angst en paniek. We staan stil op een groot terrein. Er lopen mensen lachend langs en ze begroeten elkaar. Als de mensen lachen, kan ik er dan vanuit gaan dat het een leuke plek is?
We moeten lang wachten en staan te wachten in de brandende zon. In de vrachtwagen word het al snel ondraaglijk heet. Het metaal brandt onder onze voeten. We snakken allemaal naar adem. In een vrij leven zouden we ons in de modder nestelen om af te koelen. Maar hier is niets. Alleen paniek en stank. Een van mijn broertjes zakt in elkaar. Hij wordt vertrappeld, want de meeste van ons kunnen bijna niet meer op de benen staan.
Hoop verdwijnt
De hoop die we hadden verdwijnt steeds verder. Na uren in de zon te hebben gestaan wordt de vrachtwagen weer gestart. Al schokkend gaan we rijden. We zijn zo verzwakt dat we onszelf amper staande kunnen houden.
We worden een gebouw in gereden en we weten het meteen. Overal de geur van bloed, angst en dood. We horen andere varkens schreeuwen van angst en pijn!
Hier eindigt het. Niet met zorg. Niet met liefde. Maar met schreeuwen, verstikking en messen. Wij zijn geboren om misbruikt te worden en te sterven.
Jij kan dit stoppen
Jij kan mij en mijn familie helpen. Door te vechten voor onze rechten. Door te zorgen dat er gerechtigheid komt. Jouw steun is nu nog belangrijker dan ooit.
In een wereld waarin de dierindustrie vaak aan de haal gaat met de wetten, maakt jouw bijdrage het verschil. Jij kan ervoor zorgen dat we misstanden kunnen blijven aanklagen en juridische stappen blijven ondernemen.
Voor Rosa, en andere dieren zoals zij, maak jij het verschil tussen stilte en gerechtigheid.
