Inhoud
De leugens van de kalkoenindustrie
Op 7 december 2022, publiceerde Animal Rights beelden uit een aantal kalkoenstallen in Vlaanderen van zieke, dode en creperende kalkoenen. Het was voorspelbaar dat de kalkoenindustrie een poging zou doen om de verschrikkelijke misstanden weg te wuiven.
Lees ook: Kreupele, zieke en misvormde kalkoenen lijden eindeloos in Vlaamse stallen
Die bagatalisering wordt in Het Laatste Nieuws (HLN) ingebracht door ‘kalkoenkweker’ Krist Vanoverberghe. In de eerste plaats: hij is geen kweker! Hij kweekt niets, hij is een ‘mester’. De kalkoenen worden als kuikens in zijn schuren gedumpt en zijn taak bestaat er uit te controleren of de voedsel- en watervoorziening nog werkt en het verwijderen van de lijken van gecrepeerde kalkoenen. Enkele weken later worden de dieren weer opgehaald voor het slachthuis. Het is geen kweken, het heeft niets met het ‘boeren vak’ te maken, hij is de opzichter in een industriële vetmesterij.
In HLN beweert Krist: “In elke kwekerij is er verplicht een aparte ruimte van 3 op 3 meter voor de zieke kalkoenen. Die beesten zien er niet goed uit. Ze hebben weinig veren en kale plekken. Maar die ruimte staat los van de gezonde dieren. U mag twee keer raden waar de activisten het liefst hun beelden maken. En natuurlijk levert dat ziektehok dan een vertekend beeld op. Als je beelden toont van in een ziekenhuis, dan betekent dat niet dat de hele bevolking ziek is. Maar die indruk willen ze wel wekken.”
Laten we daar absoluut duidelijk over zijn: Het Animal Rights undercover team heeft in geen van de stallen waar de beelden zijn gemaakt een ‘ziekenhok’ aangetroffen, laat staan er in gefilmd! Alle opnamen van zieke, misvormde en kreupele dieren zijn gemaakt tussen de net wat fittere dieren in de stal en ja, ook die zien er slecht uit.
Hoewel we natuurlijk veel gebruik maken van close-ups om de misstanden duidelijk in beeld te brengen, zijn er genoeg overzichtsbeelden die laten zien dat het hier geen ‘ziekenboeg’ betreft, maar de stal zelf.
Krist Vanoverberghe gelooft duidelijk in sprookjes. In de pluimvee-industrie worden ‘onbruikbare’, ‘nutteloze’ dieren over het algemeen niet voorzien van veterinaire zorg, maar dood getrapt of geslagen.
Krist fantaseert verder: “Ja, er sterven dieren in dat hok. Zowat de helft slaat zich erdoor, dankzij medicatie. De andere helft niet. En die karkassen moeten dan opgeruimd worden. Maar als je van zeven uur ‘s morgens tot tien uur ‘s avonds in de weer bent, dan kan ik begrijpen dat er soms eens een vogel blijft liggen tot de ochtend erop.”
Ook dit is voor iedereen die de beelden daadwerkelijk heeft bekeken een overduidelijk leugen. We filmden karkassen krioelend van de maden. Je hoeft geen forensische achtergrond te hebben om te weten dat dat niet in een nacht ontstaat.
De misstanden die Animal Rights via deze beelden openbaart, zijn vreselijke misdaden begaan tegen de kalkoenen. Zij zijn de slachtoffers, niet de ‘boeren’ die hierdoor ontmaskerd zijn als beulen. Een poging om door middel van leugens deze misdaden af te zwakken of te ontkennen, is even verwerpelijk als de dierenmishandeling zelf.
